θεμιστονόμος

θεμιστονόμος, ὁ (Α)

δικαστής, κριτής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θέμις (Ι)* + -νομος (< νόμος < νέμω), πρβλ. αγρο-νόμος, παιδο-νόμος].